Alleen al het geluid van een ratelende ratelslang is bekend en gevreesd. Zo ook die van de giftige Texaanse ratelslang. Zijn gif beschadigt weefsel in het lichaam en zorgt ervoor dat bloed niet meer stolt, zodat een wond bijna niet stopt met bloeden. Gelukkig bijt hij niet zomaar: hij waarschuwt eerst. Daar is die bekende ratel aan het einde van zijn staart voor bedoeld.
De ratel van een ratelslang bestaat uit een soort holle ringen die tegen elkaar tikken bij beweging, wat het ratelende geluid oplevert. Die ringen bestaan uit hetzelfde materiaal als waar jouw vingernagels en haren van zijn gemaakt: keratine. Elke keer dat de slang vervelt, wordt er een stukje aan de ratel toegevoegd. Dat is maar goed ook, want tijdens zijn leven breken er regelmatig weer stukjes af.
Het is ingewikkeld om te verklaren hoe de ratel geëvolueerd is. Wetenschappers denken dat de voorouders van ratelslangen eerst met hun staart heen en weer zwaaiden en dat de ratel zelf later evolueerde. Dit denken ze omdat ook slangensoorten zonder ratel wiebelen met hun staart. Het idee is dat slangen die meer herrie met hun staart maakten, vijanden afschrikken, waardoor ze een grotere kans hadden om te overleven. Zo ontstond langzaam maar zeker de ratel. Op welke andere manieren kan een slang vijanden afschrikken?
