Hoe is het om een vleermuis te zijn?

Op veel punten lijken wij op vleermuizen. Net als hen hebben we haren en geven onze moeders melk. We behoren beiden tot de zoogdieren. Maar er zijn ook veel punten waarop wij mensen verschillen van vleermuizen. Een voorbeeld is de manier waarop we onze omgeving waarnemen. Wij doen dat door te kijken met  onze ogen, terwijl vleermuizen dat doen door middel van echolocatie. Dit is wat je je geprobeerd hebt voor te stellen toen je als vleermuis op jacht ging en piepgeluidjes maakte die terugkaatsten op je prooi (stap 5 en 6). Vleermuizen maken geluidspulsen met hun korte en strakke stembanden, vangen de echo's op met hun grote oren en ontcijferen die razendsnel met hun hersenen.

‘What is it like to be a bat?’ (Hoe is het om een vleermuis te zijn?) is de titel van een artikel dat de filosoof Thomas Nagel schreef in 1974. Hierin gebruikte hij de vleermuis als voorbeeld om uit te leggen dat we er niet achter kunnen komen hoe het is om een ander dier te zijn, omdat we geen toegang hebben tot hun belevingswereld. Die toegang heb je alleen als je dat dier ook zelf bent. Vragen over de belevingswereld zijn daarom anders dan andere vragen, zoals hoeveel soorten vleermuizen er zijn en wat ze eten. Dat soort vragen kun je beantwoorden door onderzoek te doen en feiten te verzamelen.